Angela Lee Duckworth - The key to success? grit

Çeviri: Hasan Mete Gözden geçirme: Ozay Ozaydin 27 yaşındayken, yönetim danışmanlığında çok zorlu bir işten ayrıldım peki ne için, daha da zahmetli bir iş için : öğretmenlik New York devlet okullarında 7. sınıflara matematik öğretecektim. Ben de her öğretmen gibi quizler, testler yaptım. Ev ödevleri verdim. Ödevler geri geldiğinde, notları hesapladım. Beni üzen şey, en iyi ve en kötü öğrencilerim arasındaki tek farkın I.Q. olmamasıydı. Azimle çalışan öğrencilerimdem bazıları astronomik I.Q. seviyelerine sahip değildi. Zeki öğrencilerimin bazıları ise o kadar da başarılı değildi. Ve bu beni düşünmeye sevketti. 7. sınıf matematiğinde öğrenmeniz gereken şeyler oranlar, ondalıklar ya da bir paralelkenarın alanı gibi gerçekten zor şeylerdir. Fakat bu kavramları öğrenmek imkansız değildir. Öğrencilerimin her birini, eğer yeteri kadar çok çalışırlarsa kesin olarak bunları öğrenebileceklerine inandırdım. Öğretmenlikle geçen birçok yılın ardından, eğitimde asıl ihtiyaç duyduğumuz şeyle ilgili bir sonuca vardım. Bu sonuç; motive edici ve psikolojik bir bakış açısı ile verilen eğitimin öğrencilerin anlaması ve öğrenmesinde çok daha etkili olmasıydı. Eğitimde bildiğimiz tek şey en iyiyi ölçmenin zeka seviyesiyle olduğu fakat okulda ve gerçek hayatta başarılı olabilmeniz yeterliliğinizden daha çok hızlı ve kolay öğrenmenize bağlıysa ne yapardınız? Böylece öğretmenliği bıraktım ve bir psikolog olmak için yüksek lisansa başladım. Her türlü süper özendirici şartlar içerisinde çocuk ve yetişkinleri incelemeye başladım ve her çalışmamda sorduğum soru şuydu; burada kim, neden başarılı olmuş? Araştırma ekibim ve ben Batı Noktası Askeri Akademisi'ne gittik Bu akademide kalacak ve bu akademiyi bırakacak askeri öğrencileri tahmin etmeye çalıştık. Ulusal Heceleme Yarışması'na gittik ve hangi çocukların en az gelişim göstereceğini tahmin etmeye çalıştık. Gerçekten baş belası muhitlerde acemi öğretmenleri inceledik, hangi öğretmenlerin öğretim yılı sonuna kadar, burada eğitim vermeye devam ettiklerini sorduk ve bunlardan hangisinin öğrencilerin öğrenme düzeylerini geliştirmede en etkili olduğunu sorduk. Özel şirketlerle ortak çalıştık, satış temsilcilerinden hangilerinin işlerine devam edebileceklerini sorduk. Ve en fazla parayı kimin kazanacağını sorduk. Birbirinden farklı tüm bu şartlar içerisinde başarının önemli bir habercisi olan karakteristik bir özellik su yüzüne çıktı. Bu sosyal zeka değildi. Bu güzel görünüş, fiziksel sağlık ya da I.Q. da değildi. Bu metanetti. Metanet, uzun vadeli hedefler için tutku ve sebat göstermektir. Metanet, dayanma gücüne sahip olmaktır. Metanet geleceğine bağlanır, sadece günlük, ya da haftalık veya sadece aylık bir şey değil, geleceği gerçeğe dönüştürmek için yıllar süren gerçekten zorlu bir çalışmadan ibarettir. Metanet, maraton gibi bir hayatı yaşamaktır, kısa bir koşu değil. Birkaç yıl önce Chicago devlet okullarında metanet duygusunu araştırmaya başladım. Binlerce liseli genç üzerinde metanet anketleri düzenledim ve hangilerinin mezun olacağını görmek için bir sene kadar bekledim. Metanetli çocukların mezun olma oranı önemli ölçüde daha yüksek çıkıyordu Ölçebildiğim tüm özellikler ile çocukları karşılaştırmıştım ailenin bütçesi, testlerde gösterdiği standart başarı puanı hatta huzurlu ortamlarda yaşayan çocukların okulda nasıl hissettiklerini bile hesaba kattım. Yani bu sonuç sadece Batı Noktası ya da Heceleme Yarışması'ndan çıkmadı. Ayrıca okullarda da özellikle okulu bırakma riski olan çocuklarda da durum böyleydi. Bana göre, metanet hakkındaki en şok edici şey metanet duygusunu canlandırma hakkında ne kadar az şey bildiğimizdir, bilim ne kadar az biliyor, Her gün aileler ve öğretmenler bana soruyor, "Çocuklara metanet duygusunu nasıl aşılarız? Ben ne yaparsam bu katı iş ahlakını çocuklara öğretebilirim? Uzun vadeli bir başarı için onları nasıl motive halde tutarım?" Dürüst olmak gerekirse, bilmiyorum. (Kahkaha) Ne biliyorum biliyor musunuz; yetenekli olmanız sizi metanetli yapmaz. Elde ettiğimiz veriler çoğu yetenekli bireylerin yükümlülüklerini tamamen yerine getiremediklerini açıkca gösteriyor. Aslında verilerimizde, metanet genellikle yetenekten bağımsız veya yetenek ile ters bir ilişki içinde. Şimdiye dek, çocuklarda metanet duygusunu oluşturmayla alakalı duyduğum en iyi fikir "zihniyet gelişimi" diye adlandırılan birşey. Stanford Üniversitesi'nde Carol Dweck tarafından geliştirilmiş olan bu fikre göre öğrenmek için yeterlilik değişmez şart değildir, gösterilen gayret ile değiştirilebilir. Dr. Dweck, çocuklar okudukları ve öğrendikleri zaman, beyinlerinin zorluklara karşı verdiği yanıtlarda nasıl değiştiği ve geliştiğini gösterdi. Bu çocukların hata yaptıklarında, sabır göstermeleri çok daha muhtemeldir, çünkü bu hatanın kalıcı bir durum olduğuna inanmazlar. Yani zihniyet gelişimi metanet duygusu canlandırmak için büyük bir fikir. Fakat daha fazlasına ihtiyacımız var. Hedeflerimin sonunda nerede olacağımı bilebilmek için nerede olduğumu bilmem gerekir. Bu önümüzde duran iştir. En iyi fikirlerimizi ortaya çıkarmamız gerek, en güçlü sezgilerimizi ve onları test etmemiz gerek. Başarılı olup olmadığımızı değerlendirmemiz gerek ve düştüğümüzde yeniden ayağa kalkabilmek için hata yapmaya, yanlış yapmaya hazır olmamız gerek. Başka bir deyişle, çocuklarımızda metanet duygusunu uyandırabilmek için metanetli olmamız gerek. Teşekkürler. (Alkış)